Rozdział 1. część 4

***
MICHAŁ

            Wredny chochlik. Posyłam jej karcące spojrzenie ale ona nic sobie z tego nie robi. Wybiera numer i pokazuje mi język. Wygląda rozkosznie.

            - Witaj przystojniaku!

            - No cześć piękna. – Z telefonu wydobywa się głos Sebka. – Rozumiem, że chcesz mieć swojego narzeczonego...

            - Sebastian... – Przerywa mu, a na jej twarzy pojawia się ledwo zauważalny rumieniec.

            - Tak, tak... Wiem. Wy się tylko przyjaźnicie. Ale wiesz co... Ty się tak słodko złościsz.

            - Ta... Dzięki – delikatny rumieniec staje się coraz bardziej widoczny.

            - Ale tak serio. To ja go wyślę na odwyk. Uzależnił się od ciebie. Jak tak dalej pójdzie to za głaszcze cię na śmierć. – kontynuuje, zadowolony, że prawdopodobnie wpędzi mnie w tarapaty. – Mówiłem mu, że jesteś dorosła i doskonale sobie ze wszystkim radzisz... A on się wściekł i myślałem, że mnie uderzy.

            - W cale nie... – Mruczę, a Anka tylko się śmieje.

            - Tak. Też tak uważam. Sebuś słuchaj. Nie długo wpadniemy do was na próbę. Tylko wstąpimy do mnie po babeczki. Sama piekłam.

            - Maleńka, jesteś wielka!

            Zadowolona z siebie Anka, rzuca mi telefon. Nie oglądając się, czy za nią idę maszeruje żwawo przed siebie. Muszę podbiec aby się z nią zrównać.

            - Nie musimy tam iść. – Zaczynam.

            - A właśnie, że tak. Nie wolno ci z mojego powodu olewać chłopaków. -  Na jej twarzy pojawia się złośliwy uśmieszek. – A poza tym, to chyba słyszałeś. Jesteś moim narzeczonym, więc musisz się mnie słuchać!

            - Niedoczekanie twoje! – Łapie ją w pasie i przerzucam sobie przez ramie.

            - Postaw mnie głupku.!

            Podnoszę ją do góry i kręcę się z nią w kółko. Po chwili oboje lądujemy w trawie. Anka krzyczy i roześmiana próbuje uwolnić się z moich objęć.

            - Nie masz ze mną szans, Maleńka. Musiałabyś jeszcze sporo urosnąć.

            Puszczam ją, a w zamian ona pokazuje mi język, odwraca się na pięcie i obrażona idzie w stronę motoru.

            Jest ode mnie niższa o 30 centymetrów. A kiedy opiera się, tak jak teraz o tę wielka maszynę, sprawia wrażenie jeszcze mniejszej. Zawsze się obraża kiedy jej o tym przypominam.

            - No proszę. Jak zwykle, obraziła się. No już, Królewno. Złość piękności szkodzi.

            Rzuca we mnie kaskiem.

            - Nie dostaniesz babeczki!

            - Sam sobie wezmę. – Rozczochruję jej włosy.

            Czarną wdowę, bo tak pieszczotliwie nazywa ją Ania, kupiłem 2 lata temu. Mój wymarzony ścigacz – Yamaha R6. Jego opływowy kształt przypomina panterę szykująca się do ataku. A drapieżny pomruk silnika przyprawia o dreszcze.

            Dla innych niebezpieczna maszyna, śmiertelna pułapka. Dla nas – jedyny ratunek.

***